ESB-loforðin standast ekki

Hjónin Þorsteinn Baldursson og Katrín Magnúsdóttir fóru í sjö vikna ferð á húsbíl vítt og breitt um Evrópu, sem hófst í apríl árið 2009. Þau langaði að heyra hljóðið í almenningi í Evrópu eftir bankahrunið hér á landi. Húsbíllinn var merktur Íslandi og voru hjónin mikið spurð út í ástandið á Íslandi. Þorsteinn segir frá ferðinni í Sunnudagsmogganum, sem kom út 19. júní. Þau hjónin hefðu borið sig vel og notað áhuga á Íslandi til að spyrja viðmælendur sína um viðhorf þeirra til aðildar landa sinna að Evrópusambandinu.

Þá segir Þorsteinn:

Þorsteinn Baldursson

„Við báðum fólk líka að ráðleggja okkur, hvort við ættum að ganga í ESB. Það kom okkur mjög á óvart að langflestir sögðust í upphafi hafa verið jákvæðir og kosið með ESB, en að nú væru þeir reynslunni ríkari og sæju eftir að hafa kosið með ESB vegna þess að loforð pólitíkusanna hefðu ekki staðist. Fólk nefndi ofboðslegan kostnað við ferlíkið í Brussel og að ófrelsi, boð og bönn gerðu því lífið erfiðara og dýrara en áður. Þess má geta að fólkið sem við töluðum við var almenningur, fólk eins og ég og þú, sem er allt annað en þegar embættismenn tala við kollega sína eða pólitíkusar tala við pólitíkusa.“

Margir Íslendingar heyra einmitt varnaðarorð af þessu tagi, þegar rætt er við almenning í ESB-löndum um afstöðu hans til sambandsins. Einmitt af þeim sökum er embættismönnunum í Brussel verst af öllu við þjóðaratkvæðagreiðslur. Þeir reyna að forðast þær eins og heitan eldinn.