Deilurnar innan ESB eru byrjaðar að snúast um grundvallar­atriði

Í dag fer fram í Berlín mikilvægur fundur á milli Angelu Merkel, kanslara Þýzkalands og David Cameron, forsætisráðherra Bretlands. Þau eru á öndverðum meið um framtíð Evrópusambandsins. Angela Merkel vill meiri samruna, meiri völd til Brussel. David Cameron vill það þveröfuga. Hversu lengi getur svo náið ríkjasamstarf gengið, sem engin samstaða er um hvert skuli stefna?

Það er auðvitað ljóst að Þjóðverjar eru mesta efnahagsveldið í Evrópu. Þess vegna hafa þeir mest pólitísk áhrif. Enn einu sinni er þessi sterka staða Þjóðverja byrjuð að þvælast fyrir öðrum ríkjum Evrópu. Áður hefur verið gert út um slíkar deilur með vopnavaldi. Vonandi verður það aldrei aftur. Eftir sem áður þurfa leiðtogar Evrópu að komast að einhverri niðurstöðu. Og væntanlega er öllum ljóst, að þótt það séu hagsmunir Frakka að tengjast Þjóðverjum sem mest eru það síður en svo hagsmunir Breta. Þeir munu stefna í aðra átt.

Í fréttum Evrópuvaktarinnar í dag kemur fram, að fjárfestar í Asíu eru byrjaðir að selja þýzk skuldabréf. Ástæðan sem gefin er upp er sú, að þeir hafa enga trú á því að leiðtogar Evrópu komi sér saman og að ástandið verði óbreytt. Evrópa hrekist um stjórnlaust í fjárhagslegum ólgusjó.

Í þessari stóru mynd skiptir aðildarumsókn Íslands engu máli. Auðvitað tekur Evrópusambandið á móti umsóknum um aðild og auðvitað fara þær í ákveðið ferli. En það er nánast sama við hverja er talað innan Evrópusambandsins. Spurningin er alls staðar sú sama: af hverju eruð þið að sækja um?

Þeirri spurningu hefur fyrst og fremst verið svarað hér með því að við þurfum á evrunni að halda. En hverjum dettur í hug, sem á annað borð hefur fylgzt með atburðarásinni í Evrópu að undanförnu, að við þurfum á evrunni að halda? Nær væri að segja, að það yrði eitthvert mesta glapræði, sem íslenzku þjóðinni hefði orðið á í samanlagðri rúmlega 1100 ára sögu sinni, ef við tækjum upp evru nú.

Deilurnar innan Evrópusambandsins eru að beinast í réttan farveg, þ.e. þær eru að byrja að snúast um grundvallaratriði. Hvert á að stefna? Bandaríki Evrópu, sem Merkel og Sarkozy virðast stefna að en De Gaulle vildu vissulega ekki stefna að og hugmyndir hans eiga sér enn sterka fylgismenn í Frakklandi, eða laustengdara hagsmunabandalag ríkja í þessum heimshluta, sem er það, sem Bretar vilja.

Hver ætli sé sýn Evrópusinna í Sjálfstæðisflokknum á þessa þróun? Það verður fróðlegt að sjá, hvort hún birtist landsfundarfulltrúum nú í dag og um helgina. Eða eru þeir jafn uppteknir af evrunni og Samfylkingin?!