Á Róma-fólkið að halda áfram að hrekjast á milli landa?

Nágrannaerjur í Evrópu taka á sig nýja og nýja mynd. Í fréttum Evrópuvaktarinnar síðustu daga hefur komið fram að til er orðinn nýr stjórnmálaflokkur í Genf, sem sækir nú fram undir kjörorðinu Genf fyrir Genfarbúa. Þetta kjörorð er eki orðið til vegna þess að svo mikill fjöldi fólks hafi flutt til Genfar frá öðrum heimshornum, Asíu-Afríku eða Suður-Ameríku. Kjörorðið og velgengni flokksins byggist á því að þeim fjölgar sem starfa í Genf en eiga heima hinum megin landamæranna, sem eru skammt frá, í Frakklandi. Ætla mætti að slíkt návígi þyrfti ekki að valda úlfúð en bersýnilegt er af þessum fréttum að svo er.

Miklu alvarlegri eru þó umræður um Róma-fólkið, sem áður fyrr gekk undir nafninu sígaunar og hafa um aldir hrakist til og frá og hvergi átt sér fastan samastað, ekkert frekar en Gyðingar fyrir stofnun Ísraelsríkis.

Fyrir nokkrum dögum flutti einn af forystumönnum Verkamannaflokksins í Bretlandi, David Blunkett, fyrrum innanríkisráðherra, ræðu, þar sem hann varaði við innflutningi Róma-fólks til Bretlands frá næstu áramótum, þegar fólki frá Búlgaríu og Rúmeníu verður leyft að flytja til Bretlands. Blunkett er ekki íhaldsmaður og heldur ekki öfgasinni til hægri, hann er þingmaður og fyrrum ráðherra Verkamannaflokksins. Blunkett segir að komi einhver umtalsverður fjöldi Róma-fólks til Bretlands geti það leitt af sér óeirðir í borgarhverfum í landinu.

Í fréttum Evrópuvaktarinnar í dag er sagt frá því, að hópur Róma-fólks hafi komið sér fyrir í skógi fyrir utan Osló. Nú reynir á hin frjálslyndu norrænu velferðar-samfélög. En viðbrögð norskra stjórnvalda eru þau, í framhaldi af dómsúrskurði, að fyrirskipa fólkinu að hafa sig á brott innan viku.

Er til of mikils mælzt að Evrópuríkin sem telja sig standa öðrum framar í mannréttindamálum snúi sér að því að leysa vandamál Róma-fólksins? Er ekki kominn tími til? Eða á þetta fólk að halda áfram að hrekjast á milli landa og mæta andúð hvar sem það kemur?