Það getur ekki verið að þeim standi á sama

Það eru athyglisverðar tölur, sem birtar eru í fréttum Evrópuvaktarinnar í dag og sóttar eru í nýja skýrslu Alþjóða gjaldeyrissjóðsins. Þær sýna að atvinnuleysi er minnst í þeim Evrópuríkjum, sem standa utan við Evrópusambandið, þ.e. í Sviss, Noregi og á Íslandi. Atvinnuleysi í Danmörku, Svíþjóð og Finnlandi er komið á það stig að hér mundi það talið nánast óbærilegt eða 7-8%.

Meðaltals atvinnuleysi í evrulöndum er nánast óhugnanlegt og í sumum þeirra ríkja eins og í Grikklandi og Spáni er augljós hætta á þjóðfélagslegum átökum vegna mikils atvinnuleysis og hörmunga í daglegu lífi fólks.

Þegar þessar tölur eru skoðaðar og það er svo sem ekki í fyrsta sinn sem það er gert, er afstaða verkalýðshreyfingarinnar á Íslandi til aðildar Íslands að Evrópusambandinu óskiljanleg. Þessar tölur hljóta að hafa komið til umræðu á skrifstofum ASÍ og á vettvangi verkalýðshreyfingarinnar. Hvernig má það vera að verkalýðsforystan á Íslandi með fáum undantekningum vilji ganga inn í efnahagsbandalag með öðrum ríkjum sem getur haft þessar afleiðingar fyrir félagsmenn þeirra?

Það er athyglisvert að þrátt fyrir að ítrekað hafi verið vakin athygli á þessum veruleika í daglegu lífi hins almenna borgara í Evrópu hafa helztu forystumenn verkalýðssamtakanna hér á Íslandi ekki sýnt nokkra tilburði til þess að ræða þessa stöðu mála. Það er eins og þessi staða launþega í aðildarríkjum Evrópusambandsins hafi engin áhrif á þessa menn.

Það getur ekki verið að þeim standi á sama.