Pútín þarf á óvinum að halda alveg eins og Stalín

Á Vesturlöndum spyja menn sig um þessar mundir hvað vaki fyrir Rússum með ögrandi stefnu þeirra gagnvart Úkraínu, innlimun Krímskaga og almennt vaxandi fjandskap í garð annarra Evrópuríkja. Innlimun Krímskaga kostar þá mikla fjármuni og það mundi innrás í austurhluta Úkraínu líka gera. Refsiaðgerðir Vesturlanda verða stöðugt þungbærari.

Vladimir Pútin gengur fram sem forseti Rússlands í þriðja sinn 7. maí 2012.

Margt bendir til að svarið við þessum spurningum sé einfaldara en ætla mætti og skýringin á atferli Rússa sé sú sama og þegar Stalín stefndi á stigmögnun kalda stríðsins að lokinni heimsstyrjöldinni síðari.

Stalín þurfti að fjandskapast við Vesturlönd til þess að halda Sovétríkjunum saman, þegar sigur var unninn á Hitler en innrás Þjóðverja hafði sameinað landsmenn að baki Stalín í stríðinu. Hann þurfti á nýjum óvini að halda, þegar Hitler var allur.

Pútín er smátt og smátt að þrengja að lýðræðislegum stjórnarháttum í Rússlandi. Dómstólum hefur lengi verið beitt af hálfu stjórnvalda til þess og átökin í Úkraínu hafa leitt til þess að nú er smátt og smátt þrengt að upplýsingamiðlun í Rússlandi á þann veg, að almenningur þar í landi fær ekki aðrar fréttir af þeim átökum en stjórnvöldum þóknast.

Pútín þarf því á nýjum óvini að halda til þess að sameina Rússa að baki sér. Það hefur tekizt býsna vel hjá honum til þessa. Hann nýtur meiri vinsælda heima fyrir en nokkru sinni áður.

Spurningin er hins vegar hvort það breytist, ef og þegar refsiaðgerðir Vesturlanda fara að hafa bein áhrif á buddu hins almenna borgara.

Og um leið er ljóst að það er engin ástæða til að ætla að friðsamlegra verði í Evrópu á næstu árum en verið hefur um skeið. Pútín er ekki á útleið. Meiri líkur eru á vaxandi úlfúð.